Week 4: Au revoir chere France, Ciao bella Italia

Dag 22 10 kilometer Saint-Maxime dorp in en naar Saint-Tropez

Wat doe je aan de Franse Rivièra wanneer je een paar dagen rust neemt? Lekker eten, drinken, liggen aan het strand met een boekje en zwemmen in de zee. Het valt op dat er ook groepen gesoigneerde ouderen op het strand vertoeven met een zelf meegebracht stoeltje en parasol. Zij zwemmen, kletsen en de dames zonnebaden topless! Dit is de generatie die zich hard voor gewoon los in het zakje maakte maar helaas zie je dit bijna niet meer.

We hebben de boot genomen naar Saint-Tropez waar elke zaterdag een leuke markt is. Ook even een jacht uitgezocht maar we kwamen niet overeen welke kleur shirts de bemanning zal dragen. Ook moeten we nog een cursus volgen hoe kijk ik serieus aan boord van een schip. Ach nee we gaan het anders doen, jullie zijn allemaal uitgenodigd en de dresscode is “wear a smile”. 

Na een uitgebreid ontbijt bij Leon en Monique  zakken we de kust af naar de tot de verbeelding sprekende steden zoals Fréjus, Saint-Rafaël, Cannes, Juan-Les-Pins, Antibes, Juan Le Nice, Monte Carlo etc 

Dag 24 Saint-Maxime naar Antibes 80 kilometer. Snoeiheet. 

We hebben de wind in ons rug en een mooi fietspad door Cannes de stad die met zijn mooie gebouwen klasse en grandeur uitstraalt. We zien in de galerijtjes en op de markten nog veel wat doet denken aan Brigitte Bardot, Jean Paul Belmondo, Alain Delon en andere Franse beroemdheden van weleer. 

Dag 25 Antibes-Menton 66 kilometer

In Nice is er markt en doen we een koffietje. Adembenemende klimmetjes onderweg zowel letterlijk als figuurlijk. Voor ons is het de eerste keer aan deze Azurenkust en het is speciaal om dit om de fiets te kunnen doen. 

En toen zaten we in Monaco en kwamen de stad nooit meer uit doordat er overal gebouwd werd en wij zelfs op de fiets niet door mochten. De navigatie raakte oververhit net zoals wij. We fietsen door tunnels die zo groot zijn met rotondes en waarbij iedereen zo hard rijdt dat het wel lijkt of we in de Formule 1 racen met ons fietsje. Eindelijk komen we via een lift toch nog op de juiste track uit op weg naar Menton weer Frankrijk in. De camping ligt hoog op de heuvel, (hoe verzinnen ze het toch) en wanneer we buiten adem bij de receptie staan zegt de beheerder dat hij vol zit. HUH? Gelukkig heeft hij het tegen een camperaar. Boodschappen hadden we nog niet gehaald en om bovenstaande redenen geen zin om naar het dorp te gaan eten we bij de foodtruck op de camping. Midden in de nacht horen we een hoop lawaai, de containers worden geleegd. Raar tijdstip van de gemeente om dat “s-nachts te doen. De volgende dag gooi ik onze afval in de overvolle containers........vreemd. 

Dag 26 Menton naar Laighelia 80 kilometer. 36 graden. 

Deze dag fietsen we Italië in en doen een koffietje in Ventimilia en lunchen we heerlijk met mosselen en spaghetti Vongolo in St-Lorenzo’s voor een fractie van de prijs in Frankrijk. 

Het is een mooie weg, er zijn geen verborgen klimmetjes en het gaat goed. Totdat Ron zich misselijk voelt, waarschijnlijk de hitte. We besluiten om een camping te zoeken en die vinden we nog geen 100 meter verderop. Gauw zetten we de tent op en gewapend met boek en handdoek gaan we naar het strand om heerlijk op een bedje te liggen die hier bezaaid langs de kust staan. Bij de eerste strandtent krijgen we te horen dat de bedjes gereserveerd zijn ook al staan er veel leeg. Door naar de volgende maar overal krijgen we hetzelfde te horen. Bedjes staan leeg want misschien komen de mensen wel die hem voor die dag/week/seizoen gereserveerd hebben. Het is een vreemd systeem. Dan maar op een handdoeken op het strand zitten, maar dat kan niet want het is een privé strand en je moet een bedje huren. Ja graag doe ons maar een bedje maar dat kan niet want alles is gereserveerd en zijn we terug bij af. Ik vind dat echt wel een dingetje en ben toch nog verhaal gaan halen bij de manager en hem tevens uitgenodigd om in Nederland onze gast te zijn aan de kust. Hij bleef even aardig maar Ik merk bij mijzelf dat ik veel moeite heb met deze er niet mogen zijn regel. 

Het blijkt een heel leuk bijzonder stadje te zijn waar we zomaar terecht zijn gekomen. Leuke pleintjes, veel restaurants met heerlijk eten en iedereen is heel aardig. Grote fan zijn wij van Aperol Spritz die we geserveerd krijgen met allerlei lekkernijen. Op de camping voelen we ons zeer welkom door de behulpzame beheerder die goed Engels spreekt. Om middernacht worden we opgeschikt door luid gepraat wat maar door blijft gaan. Het is waarschijnlijk een kort verhaal wat de Italianen behoorlijk lang kunnen maken, dit merken we ook in de winkels. Er wordt volgens ons veel gepraat over de buurvrouw haar neef waarvan de broer ook de tante is etc. We kunnen er helaas niets van verstaan maar dat iemand er ergens niet mee eens was is wel duidelijk. Het is weer een onrustige nacht. 

Dag 27 Laigheglia naar Cogletto/Varazze 89 kilometer

Veel Italianen fietsen hier op deze route. Wat opvalt is dat het kleine fietsen zijn met van die draadmandjes voorop en soms achterop. Het lijkt een beetje op onze eerste vouwfietsen maar dan zonder vouw. De camping die plek heeft ligt, je raadt het vast al, bovenop de berg. Ik krijg een hekel aan dit soort campings, ze willen dat je komt en dan nooit meer weggaat zeker. We krijgen wel een hele mooie plek met uitzicht op de zee. Tja en dan hebben ze toeristen gevangen die ze willen behouden en wordt er een kleedje uit de kast getrokken om over de plastic zwembadtafels te draperen en een internationaal getint menu met vis op Zweedse wijze en worstje op Duitse. Er is een heuse geluidsinstallatie van stal gehaald met een disc jockey. Die benen van ons gaan echter niet meer dansen, maar vroeg naar bed. We zijn nog de enige gasten en de volledige staf komt steeds vragen of alles naar wens is en om de pret niet te drukken bestellen we nog maar een karafje witte wijn. Eindelijk komt er om 9 pm een gezin aanschuiven en kunnen we met goed fatsoen aftaaien.

Dag 28 Van Cogoleto naar Moneglia 100 kilometers. 

Dit is zo n dag dat het een makkie wordt maar totaal anders afloopt. Zo n dag dat je hoopt dat je kids dit niet zullen doen. Volgens Google Maps is er een boot 45 kilometer hier vandaan in Rapallo die ons brengt naar Chiavari en daarna hebben we nog maar 20 kilometer naar de camping te gaan die we die ochtend gereserveerd hebben. Heerlijk een boottocht, lekker uitrusten en zeewind door de haren. Rond 12.00 lunchen we op een lief pleintje aan de voet van de berg die wij daarna helemaal naar boven moeten fietsen. Mama Mia, er komt bijna geen eind aan maar gelukkig we komen aan bij de top en vliegen naar beneden zo de haven in! Waar is de boot? De boot is defecto!!! Deze teleurstelling nemen we mee wanneer we weer helemaal naar boven moeten klimmen om zelf alles te fietsen, het wordt dan toch nog een lange dag. 

We doen onze fietslampen aan want we gaan door tunnels volgens onze navi. Het zijn tunnels van de breedte van een spoor omdat daar in het verleden een eenspoortrein doorheen ging. Nu is het ook nog steeds eenrichtingsverkeer afgewisseld. Wij rijden mee met de stroom de tunnel in en krijgen een hoop getoeter en er wordt luid geschreeuwd. We begrijpen er in eerste instantie niets van en kunnen er ook niets mee dan ons zo klein mogelijk maken door strak rechts te rijden. Uit de gebaren maken we dan wel op dat we hier niet mogen rijden Wanneer we de tunnel uitkomen zien we dat we nog een tunnel in moeten, want eenmaal deze route ingeslagen is er geen ontsnappen meer aan, er is geen B weg. Na twee tunnels rijdt Ron de derde in van 2,5 kilometer nog net met groen licht. Ik stop omdat ik rood licht heb. Het is ons duidelijk dat dit levensgevaarlijk is maar we geen kant opkunnen. Ron rijdt op dat moment 2,5 kilometer in zijn eentje in deze donkere gang en verwacht elk moment dat de tegenliggers groen licht krijgen en hij als een geplette fietser tegen de rotswand zal eindigen. Hij racet letterlijk voor zijn leven. Ik wacht voor de tunnel en zie een auto met een Nederlands kenteken en leg hun uit dat ik de tunnel door moet en vraag hen achter mij te rijden met hun alarmlichten aan. Zo gaan we met groen licht van start, ik rij op mijn allerhardst met de ondersteuning op de hoogste stand in het midden van de rijbaan door zo n donker gat en er lijkt geen eind aan te komen. Er is een hoop getoeter achter mij. De eerste mogelijkheid om eruit te komen is een camping, helaas niet de onze en Ron en ik hebben telefonisch contact. Ron staat nog een tunnel verder en daar moet ik heen, er is geen andere uitweg. Het huilen staat me nader dan het lachen en ik ga bj deze camping hulp inschakelen. Er zijn 5 minuten dat geen van beide richtingen gaan rijden en zij zullen mij zeggen wanneer dat is. Ik krijg een duw en een “ bon Fortuna” mee en rij de 700 meter als een gek zo hard richting de uitgang wat ook tevens het einde is van deze tocht. Ron staat daar in zijn geheel en bevend voeg ik mij bij hem. Die avond gaan we uit eten in het dorp en proosten op het leven. Ik krijg geen hap door mijn keel maar gelukkig is er met Ron zijn eetlust niets mis.

De campingplaatsen zijn heel klein en liggen 35 traptreden hoog maar wij zijn dolgelukkig dat er voor ons na wat geschuif plek is voor 2 nachten want daar zijn we echt aan toe. We laten de fietsen staan en doen met een boot de Cinque Terre aan, dat lijkt ons het veiligst, geen gefiets of gewandel!

Doe geen rare dingen, vermijd tunnels op de fiets en heb een fijne zomer. 

Toost op het leven!!!

425 kilometers deze week gefietst en in totaal 1903 kilometers