Week 3: Van krakende campingmatjes naar kraakhelder beddengoed op luxe matrassen

Dag 15 van Abois - Valence met de trein 300 kilometer, met de fiets ongeveer 40 km van Valence naar Les Ollieres-Sur- Eyrieux in de Ardèche. 

Terwijl we in de ochtend wegfietsen van onze gites richting het station is het droog weer. Even een lichte twijfel of we wel met de trein moeten gaan, maar die twijfel is snel weg als we net aangekomen op het station de regen weer losbarst. Dus op naar Valence, 300 km verderop.

De trein zit bommetjes vol en komen aan de praat met een jong Italiaans-Israëlisch stel die in Maastricht wonen. Leuk hoe snel je reisverhalen uitwisselt met andere fietsers. Wij moeten overstappen in Lyon op de trein naar Valence. Het is nog een heel gedoe om het station uit te komen we proppen de fietsen in de te kleine lift, zonder de voortassen erop lukt het net. Op de begane grond aangekomen blijkt dit toch niet de uitgang te zijn maar de etage waar we net vandaan waren gekomen. Dus weer 1 voor 1 de fietsen zonder de voortassen in de lift geplet en zo komen we uiteindelijk uit deze doolhof dat station Valence heet. Onze beloning is een droge dag, met een aardig zonnetje. Daar doen we het voor. We fietsen op ons gemak naar de camping le Mas de Champel waar de zoon van Jolanthe met zijn vriendin werkt. De route gaat gedeeltelijk via twee grote fietsroutes zoals de Via Rhonda en Dolce Via waarvan wij dus stukjes fietsen. Prachtige route, aanrader. 

Het is een prima camping en het is heel gezellig Joel en Elisabeth te zien. 

In de avond doen we natuurlijk mee met de Bingo onder de bezielende leiding van gastvrouw Elisabeth die gelukkig voor ons de nummers ook in het Nederlands kan vertalen, Niet dat het ons iets geholpen heeft, die 5 pakken koffie en fles wasverzachter gingen aan ons neus voorbij :(

Dag 16 0 kilometers gefietst

Met zijn 4-tjes maken we er een dagje uit van en gaan naar het avonturenpark in de buurt. Hier klimmen en klauteren we over rotsen, balanceren we over touwen, lopen over enge loopbruggetjes, kruipen door hooggespannen netten en als klap op de vuurpijl tokkelen we van verschillende hoogtes naar beneden. Zelfs van 300 meter hoogte! Weer een grens verlegd op onze oude dag. 

In de avond gaan we uit eten en nemen we de streekgerechten Gratin de Raviole en Camembert Roti. 

Dag 17 van Les Ollieres sur Eyrieux - La Begude de Mazen 84 km. 

Na alle waaghalzerij stappen we weer graag op de fiets, we hebben er lol in. Het is heerlijk om niet na te hoeven denken wat je die dag gaat doen, je zorgt gewoon dat je de trappers ronddraait. Het is ook leuk te merken hoeveel sterker je wordt. Onderweg doen we bij een barretje (die volledig ingericht is als een treinwagon Première Classe) een koffietje op het terras. En net op dat moment komen we Angelika en Hans tegen, het stel waarbij we in Luneville op de camping gestaan hebben en die we niet meer zijn tegengekomen na het debacle van een camping die niet meer bestaat. Maar hoe is het mogelijk dat we ze hier nu weer tegenkomen, beiden niet meer op de Groene Weg fietsend?! Leuk om te horen hoe het hun vergaan is. 

We fietsen deze dag langs prachtige lavendel velden. 

En we hebben een Col te beklimmen....die is niet voor de poes. 

We fietsen door Salou wat al een pittoresk dop is en nu helemaal door de markt met zijn streekproducten. Het is maar goed dat we niets meer mee kunnen nemen dan een paar nectarines en een potje jam. 

Die avond slapen we op een camping municipal voor maar 7 euro inclusief schoon sanitair. Nou ja dat slapen op die krakende matten, het blijft wennen. Ook al doen we niets geks, de hele camping is wakker als wij ons alleen maar omdraaien. Misschien denken de mensen wel die doen het nog goed en zijn ze allemaal jaloers. 

Dag 18 La Buguse de mazenc naar Isla sur la Sorque 96 kilometer                                      Vandaag is Leon 25 jaar geworden en is er uitgebreid gebeld met vakantie vierende jarige in Zuid Afrika bij de ouders van zijn vriendin Danielle. 

We wilden beter weer en dat hebben we gekregen. Het wordt deze dag 35 graden.  We beginnen in de ochtend meteen aan een klim van 7 kilometer en een afdaling van 10 kilometer waarbij we de berg afvliegen. Ik tik 57,5 aan op mijn snelheidsmeter en Ron zelfs 60 plus....We komen uit op een karrenspoor die we lang volgen tot aan  het plaatsje Grignan met de kerk op de heuvel .

Onderweg vragen we om ons waterflessen te vullen aan een vrouw die in de tuin zit. We worden uitgenodigd voor de koffie, krijgen water en cola en samen met haar man ontvouwt zich een leuk gesprek mede doordat zij beiden goed Engels spreken. Het is in hun schaduwrijke tuin met een lekker briesje goed zitten en eigenlijk willen we niet meer weg, maar hebben nog 40 kilometer te gaan. 

Onze lunch eten we waar we maar schaduw kunnen vinden, in een boerenschuur of onder een boom. Helaas zijn de leuke picknick plekken zoals we ze tegenkwamen op de Groene Route wel verleden tijd nu we met Komoot onze eigen route maken. 

Toch wel een gevaarlijk moment wanneer mijn voortas eraf valt net op het moment dat we op een drukke weg rijden. Ik vol in de remmen en de automobilist ook. Gelukkig loopt het goed af en Ron knutselt iets zodat de tas blijft zitten. 

Slapen doen we op Camping La Sorghette aan een rivier waar we na hét opzetten van onze tent gaan zitten om af te koelen. Ron was bevangen door de hitte. Zijn bilspier laat gelukkig niets van zich voelen, alleen heeft hij last van een dode hand. Het zadel wordt maar weer eens een tikje anders gezet. 

Dag 19 Van Isla sur la Sorque - Puyloubier 104 kilometer

Het is weer een hele mooie tocht over landweggetjes en keienpaadjes waar je met de auto van zijn leven niet in gaat. Het is een Frankrijk waarvan wij niet wisten dat het bestaat. Wat prachtig mooi en wat is iedereen toch aardig. Mensen steken hun duim om, een wielrenner rijdt een tijdje met ons op om ons verhaal te horen, er wordt ons vaak “ bon courage” gewenst (Iets wat we vaak wegwuiven want het gaat juist goed), auto s houden rekening met ons, hele rotondes gaan we over met alleen een uitgestoken hand. We voelen ons (als) God in Frankrijk! 

Alsof de duvel ermee speelt, we krijgen een lekke band op 86 kilometer. Het komt nooit uit maar nu...pffff. Gelukkig is het de voorband en is het in 20 minuten gepiept. 

Het is wel extreem heet, zo’n 36 graden en watervoorraad bijvullen is nu ons grootste zorg. Soms rijden we kilometers zonder een huis te zien, of er zijn wel huizen maar alle luiken zijn dicht en er is geen beweging te zien. Die Fransen hebben het zeker goed uitgekiend, op het heetst van de dag trek je je terug en ga je niet fietsen of andere uitspattingen doen. Afijn wij staan zonder water langs de kant met de moed die in onze teva’s zakt, toen ik de oprijlaan van een wijn Chateau spotte.  Dit was met recht een kasteel en voordat wij iemand in dat immense gebouw gevonden hadden zijn we al bijkans omgekomen van de dorst. Wij mogen de kraan gebruiken en na een kwartier komen we weer een beetje bij onze positieven. Als de kasteelheer ons een wijntje had aangeboden hadden wij vriendelijk bedankt, nou dat zegt toch wel genoeg.

Nog 18 kilometer te gaan. Waar we meestal blij worden van Komoot met zijn leuke paadjes zijn we dat nu echt niet. Het zijn paden vol kiezels, keien, steil omhoog en voor de veiligheid moeten we soms wandelen met de fiets aan de hand. We komen pas laat op de camping en nadat we de tent opgezet hebben is er eigenlijk geen puf meer over om  eten maken. We hebben nog brood en gerookte zalm, kletsen wat met de buren en gaan vroeg slapen om de volgende dag ook weer vroeg op te staan. Het voelt nu wel als een strafkamp ipv een vakantie. Maar het is wel voor een goed doel want we gaan naar de Cote d’Azur al kan ik mij er nu nog geen voorstelling van maken. 

Dag 20 Puyloubier naar Sainte-Maxime 110 kilometer

Voor ons doen vertrekken wij heel vroeg, om 7.20 uur om de hitte wat voor te zijn (wat natuurlijk niet lukt op zo n afstand).

Koffietje doen we in Puircieux en halen heerlijk pain en Nordic brood bij de Boulangerie. 

Deze dag begint al goed met een paar mooie bruggen. 

De eerste 87 kilometers gaan prima, niks aan het handje. Daarna wordt de hitte toch wel een probleem. De enorme dorst die we hebben. Ik stel voor wanneer je deze zomer fietsers ziet met van die reistassen aan beide zijden, dat je ze even tackelt en van de fiets aftilt. Hen een cola, koffie en watertje (in deze volgorde) voorzet en al naar gelang ze nog te gaan hebben een gin-tonic aanbiedt. Ik heb ondertussen visioenen van zo’n GT-tje in een groot rond glas met veel ijs en een reepje komkommer. 

Hoe verzin je het eind van deze dag? Met een klim over de berg. Misschien is het een heuvel maar het voelt als een enorme berg die maar niet overwonnen wil worden. Elke keer wanneer je met je tong op de grond op de top denkt te zijn aanbeland gaat ie nog verder omhoog. Ik was volledig door de hitte opgelost en tot niets meer in staat en Ron heeft mij echt moeten aanmoedigen. Je denkt dat er geen einde aan komt, maar gelukkig komt hier dan toch ook de afdaling. Het is gek om door de stad Saint- Maxime te fietsen over de snelweg waarbij jij een klein nietig stukje weg mag innemen en met 45 km nog lang niet hun snelheid behaald. Maar het voelt goed, de wind in de haren, de concentratie en de adrenaline die door de aders raast. 

En we komen aan bij Leon en Monique in het hof van Eden ofwel Villa Cote d’Asoet in Saint-Maxime. Wat een prachtige tuin met zwembad, de mooie appartementen, de sfeervolle zitjes alles ademt gastvrijheid uit. Het strand is aan de overkant van de straat. Het is heerlijk om hier bij te komen, bij te kletsen en heerlijk samen te eten. Het slapen in een echt bed is een verademing, de tent en vooral de krakende matten gaan 2 nachten aan de kant. 

www.villacotedasoet.com 

Dag 21 0 kilometers op de fiets, veel kilometers gezelligheid, strand, luilekkerland. Wij blijven nog even aan de Franse Rivièra. 

Bedankt weer voor het meereizen, fijne zomer, stay safe and be happy. Tot volgende week. 

http://www.villacotedasoet.com

434 kilometer gefietst en zitten in totaal op 1478 kilometers

insta;flinkontour