Vervolg Balkan Kroatie en Albanie

Tijdens de grensovergang naar Kroatië komt er een piepjonge douanier de Basecamp in, soepeltjes die ene traptree nemend. Hij wijst op de kleinste keukenkastjes die ik braaf open doe en hij pakt het potje met tijm die hij bekijkt of daar alle antwoorden in zitten op de vragen in zijn leven. Vervolgens moet ook het rommellaadje open en bekijkt hij het Hollands kookei en bijna ga ik de liedjes zingen die het ei aangeeft bij de verschillende hardheden, maar gelukkig kan ik mij bedwingen. Hij pakt het meetlint en ik vertel hem maar niet dat dit onze weegschaal is die ons na bijna 30 dagen “vasten” nog niets cadeau geeft. Volgens Ron is hij 4 cm kwijt (volgens mij trekt hij het lint strakker), bij mij niets van dat. En ons beter voelen dan voorheen kan natuurlijk ook niet, hoe fijn is dat. 

Ons douaniertje heeft toch iets gevonden in het hoekje in dat kleine kastje! Een pepperspray en hij zegt meteen dat dit verboden is. Ik vertel hem dat het is om agressieve honden van ons af te houden. Hij gebaart dat ik het dan maar goed moet wegstoppen. 

We volgen de kuststrook in Kroatië die wordt onderbroken door 20 km Bosnische kust. Dit betekent nog een keer de grens over naar Bosnië en nog een keer naar Kroatië!

We doen boodschappen bij de Liddle in Kroatië, lekker vertrouwd. Terwijl we bij de kassa ons boodschappenkarretje legen en op de band leggen zie ik dat Ron er flessen wijn in gedaan heeft zonder overleg. Ik zeg dat ik dit niet prettig vind met nog 2 grensovergangen in het vooruitzicht en wil de wijnen terugleggen, hij vindt dat ik mij zorgen maak om niets en zo staan we tegenover elkaar te bekvechten als viswijven bij de kassa! Waar gaat het nou over helemaal?! We hebben een afspraak gemaakt dat wanneer er een van ons de overnachtingsplek unheimisch vindt, we er niet blijven. Nou dat wil ik dus ook met andere zaken zoals alcohol wanneer we de grens overgaan zeker met een niet EU land. We hebben een deal! (Laten we nu bij beide grenzen helemaal niet meer gecontroleerd zijn) De vraag of wij wel eens ruzie/discussie hebben is hiermee beantwoord toch?

In Kroatië staan we aan het strand en genieten nog even van de zon voordat hij verdwijnt achter de bergen. Een visser duikt naar inktvissen.

De kustweg afrijden is prachtig, vooral wanneer we Dubrovnik langsrijden. Wat is het mooi om de oude stad te zien liggen onder ons. Aangemeerd aan de kade enorme knapen van cruiseschepen. We hebben begrepen dat de stad de stroom toeristen nauwelijks aan kan. 

De grens over naar Montenegro gaat soepel. Ondanks dat dit land geen deel uit maakt van de EU hebben ze hier wel de euro. Wij gaan naar het Nationaal Park Locven via een steile kronkelweg met veel haarspeldbochten naar boven. We genieten er beiden van, gelukkig hebben wij geen last van hoogtevrees en heb ik alle vertrouwen in Ron zijn stuurkunsten. Het regent de hele nacht en ook ’s-ochtends regent het dus ons plan om een forse hike te gaan maken laten we varen. Aangezien de weersvoorspelling niet gunstig blijkt gaan we Montenegro weer uit en rijden we door naar Albanië, daar wordt het over een paar dagen mooier weer en we zijn ook wel heel nieuwsgierig naar dit land. 

Albanië was tot 1912 een onderdeel van het Osmaanse rijk en na de 2de WO tot begin jaren negentig is het land communistisch en regeert Hoxhamet ijzeren hand. In 1991 werd het een vrije republiek. Bijna 70 procent van de bevolking is Islamitisch. In 2009 heeft Albanië het lidmaatschap van de EU aangevraagd en net eind oktober (2019) is het weer afgewezen door voornamelijk Nederland. Dus als dat maar goed gaat met onze NL sticker achterop….!

Gelukkig toch een warm welkom. De parkeerwachter in Fushi-Kruje die we net een euro (lek) parkeergeld hebben gegeven komt even later terug en overhandigt ons een pak koekjes met de woorden “Respect Toeristo”. 

Tijd voor een camping met een wasmachine, eigenlijk vooral een droger en die vinden we in Shköder in Albanië. Het is een grote stad met moderne winkels, maar wanneer wij richting de camping rijden lijkt het of de tijd hier stil heeft gestaan. We zien paard en wagen, koeien die door de straat lopen, veel kleine winkeltjes met auto onderdelen, of stalletje met fietsonderdelen. Vis wordt op de stoep gevilt en verkocht, oude Mercedessen rijden hier rookuitblazend voorbij, kratjes met groente en fruit, handkarren, fietsers in het verkeer en daartussen lopen of liggen talrijke zwerfhonden. Ja zeker fietsers in het verkeer, het blijkt de fietsstad van Albanie te zijn. 

De camping kijkt uit op het kasteel van Rozafa, heeft een zwembad, leuke zitjes en super aardige eigenaars. Hier staat een Nederlands gezin met hun mooie oude Mercedes bus “Arvie” en vragen of we bij hun wat komen drinken. Zo maken we kennis met Sandra, Dennis en met hun kinderen Wuf en Bloem, die een jaar op reis zijn. 

Het weer zit nog niet mee dus gaan we verder zakken. We weten dat we weer een paar dagen 18-21 graden en droog weer kunnen verwachten en gaan op zoek naar het strand. Ron is toch nog de hele dag aan het sturen want we hebben een weg die door de bergen gaat, klimmen omhoog en weer omlaag, omhoog, omlaag en vice versa. We zien witte minaretten in het landschap uitsteken, wat een mooi gezicht is. Er staan veel monumentjes langs de kant met een foto van degene die hier uit de bocht gevlogen is (denken we) en wij hebben nog heel wat bochten te gaan! Ons valt op dat er zoveel zwerfvuil ligt. Er staan containers die overvol zijn en dan ligt ernaast niet normaal veel rotzooi. Maar eigenlijk wel overal langs de kant van de weg wordt er van alles gedumpt en opvallend veel plastic. Het maakt dat we de schoonheid van deze bergweg wat minder kunnen zien. Veel zwerfhonden die er zonder uitzondering zo lief uitzien dat je ze wel mee wil nemen. 

Aan het eind van de middag arriveren we bij het strand en zien we tot onze schrik dat ook hier het helemaal vol ligt met plastic en ander troep! Dat is met de storm op het strand aangespoeld of achtergelaten door de strandgasten. Wat dit voor impact op het milieu heeft zijn ze waarschijnlijk nog niet van doordrongen, terwijl Albanezen toch ook leven van alles wat de zee geeft. Het is om heel verdrietig van te worden. De strandtenten waar we staan zijn verlaten en toch staat er strandmeubilair en staan/liggen parasols op het strand verwaaid en drijfnat. Er staan prachtige loungebedden te verpulveren, de witte lappen zijn gescheurd. We begrijpen er niets van, schaffen zij in het nieuwe seizoen alles weer opnieuw aan? 

De volgende dag gaan we op onderzoek uit en vinden we een boulevard met 2 strandtenten die open zijn. Oasis is voor hun deur het strand aan het schoonmaken, dus een tent naar ons hart. We drinken er (uitstekende) koffie en vragen of we er mogen staan. Die dag brengen we een paar uurtjes door al lezend op het strand. Verder verkennen we de buurt waar mooie vakantie woningen staan en nog veel in aanbouw is. Zijn er zoveel rijken in dit arme land vragen wij ons af. We drinken heerlijke witte wijn op het terras van de strandtent, eten thuis en gaan bijtijds naar bed. 

Na het opstaan maken we een lange strandwandeling en zien de bus van Sandra&Dennis en kids staan, zij zijn de avond ervoor gearriveerd. Later komen zij onze kant op en blijven we plakken op het terras van de strandtent, heel gezellig. Ron helpt en passant nog wat mannen met het binnenhalen van hun visnet. Daar zit in veel hout, takken, plastic slipper, diverse plastic flessen, een bot (van wie of wat?), een blik zonder stoffer, een poppetje zonder armen en 1 vis!?!  Ze hebben de bbq al aangestoken en de hele familie zit klaar😉
Er moeten toch mooiere stranden zijn in Albanië, die gaan we vinden denken wij. Maar eerst nog wel wat cultureels op de planning, we hebben nu lang genoeg gelanterfanterd.

Het klooster van Ardenica stamt uit de 13/14 eeuw, tijdens het communistisch regiem deed het dienst als barakken voor de militairen. De muren van de kloosterkerk zijn bedekt met prachtige fresco’s en er zijn iconen uit de 18de eeuw. 

Apollonia staat ook op ons lijstje, dit is een Griekse kolonie uit 588 voor Chr en oud Romeinse stad vlakbij het plaatsje Fier. Je vindt er overblijfselen zoals het Oreon(theater), Stoa (zuilengang) en het Parthenon (tempel). 
Er staat ook nog een oude Kerk die als expositieruimte is ingericht met archeologische  vondsten

. 
Voormalig dictator Enver Hoxha was een beetje paranoïde, bang dat andere landen zouden binnenvallen liet hij tunnels en 700.000 bunkers bouwen waarvan 173.000  paddenstoelbunkers. Een bunker kostte evenveel als een klein flatje waar toen een enorme behoefte aan was. Enig militair nut hebben de bunkers nooit gehad vanwege het gebrek aan buitenlandse invasie. Tis toch wat. 

Het is nog moeilijk om een plekje voor onze Basecamp te vinden op een stukje schoon strand langs de kust, uiteindelijk belanden we onder de plaats Vlorë bij een doodlopende straat met net een plekje tussen de palmbomen. Terwijl het overdag mooi weer is, spookt het enorm in de nacht. De wind schudt aan ons huisje.

 
Er wordt ook hier veel gebouwd, verbouwd, niet afgebouwd(?) en er ligt veel materiaal buiten op straat of op de stoep. Er lopen koeien alleen over straat die ons glazig aankijken en niet van plan zijn opzij te gaan, we zien kuddes schapen, geiten en kalkoenen (!) met een hoed(st)er, en paarden die los staan te grazen. 

Met de wetenschap dat het nog meer zuidelijk  in Albanië het mooiste weer is rijden we verder langs de kust en stoppen bij het dorpje Himarë met een leuk en schoon kiezelstrand en nog 2 restaurantjes die open zijn. Het is inderdaad prachtig weer en zo zitten we half november nog heerlijk buiten op het strand te zonnen, dit is toch wel het Zwitserleven gevoel.

Griekenland wordt onze volgende bestemming, we gaan bij een Grieks gezin helpen bij de olijfoogst en wat er verder voor klussen te doen zijn. Het is via de organisatie Work Away, die host en volunteer bij elkaar brengt. We hebben zin om weer eens goed fysiek bezig te zijn en daarnaast een cultuur beter te leren kennen, hoe leuk is dat?

“It’s the small moments that make life a great adventure”