Een rijk gevoel in Istanboel
16 december 2019 - Istanbul, Turkije
Istanboel is nog net zo betoverend, kleurrijk, overweldigend en energiek als hoe wij het herinneren van 11 jaar geleden. We drinken Cay bij hetzelfde tentje achter de Galata toren in de wijk Beyoglu. Niets veranderd en de appelthee smaakt nog even lekker als toen. Echt genieten om hier weer met onze kinderen te zijn.
En natuurlijk bezoeken we de grote bazaar en de Egyptische kruidenbazaar waar er vooral bij de omringende stalletjes het een en ander gekocht wordt waaronder appelthee en theeglaasjes, maar ook een mooie jas en Peaky Blinders petten. De blauwe moskee (Sultan Ahmed Moskee) met zijn 6 minaretten ligt bij ons om de hoek en daar tegenover ligt de Hagia Sophia. Dit was een Byzantijnse kerk en moskee en is nu een museum. Binnen met mozaïek bekleden muren die eeuwenlang verborgen zaten achter het stucwerk. Even verderop de Basilica Cisterne, een Byzantijnse ondergronds waterreservoir uit de 6e Eeuw. Dit verzonken paleis werd aangelegd tijdens keizer Justinianus.
Via de Galata brug lopen we richting de wijk Besiktas, flaneren (in ons geval racen) over de Istiklal Boulevard en nemen een kijkje op het Taksimplein die beroemd is vanwege demonstraties die hier plaatsvinden en je ziet op tv. Vlakbij het Dolmabahce paleis belanden we in straatjes met allerlei barretjes en ploffen neer aan het laatste tafeltje in een bruin kroegje waar een zanger/gitarist mooie liedjes zingt die wij niet kennen. Maar de Turkse jongelui wel en er wordt veel meegezongen. Wat een gezellige sfeer.
Ook gaan we op onderzoek uit in het Aziatische gedeelte van Turkije en nemen de ferry naar Kadikoy. We zitten heerlijk op de boot met een theetje in het zonnetje ons te vergapen aan de skyline, de drukte op het water en kijken nauwgezet of het allemaal goed gaat. We lopen over een grote wandelpromenade richting het stadion van Fenerbahce, dit moet op z'n minst van de buitenkant bewonderd worden door de mannen. Bij het op zoek gaan om iets te eten zien we “Amsterdam Centraal” staan, dit restaurant wordt gerund door een Nederlandse Chinees en eten daar gerechten met Nederlandse namen. En hoe fijn, laat hij nu nog ketjap manis hebben die bij ons op is! Hij adviseert ons in de wijk Moda te gaan kijken en dat is een gouden tip, daar is het een en al levendigheid met jongeren op straat en diverse leuke kroegjes en restaurants. We moeten ons nog haasten voor de laatste Ferry naar huis en zien nu in het donker de sprookjesachtige verlichte skyline. We zakken door vlakbij huis op hetzelfde terras van een avond eerder en we hebben meteen in de eigenaar een vriend voor het leven erbij.
Wat opvalt in het straatbeeld dat veel mannen met een soort zweetband op hun hoofd rondlopen, haartransplantatie blijkt hier veel uitgevoerd te worden en zien we ook regelmatig vrouwen met op hun neus een grote pleister.
Er lopen veel katten en honden over straat. Ze worden lief behandeld, zo zien we meerdere malen dat de dieren eten krijgen. De meeste honden zijn voorzien van een tag.
Natuurlijk dompelen we ons volledig onder in de Turkse cultuur. Eten en drinken we van alles, ook streetfood zoals de döner en cis kebab, köfte (gehaktballen), de simit (ringvormig brood met sesamzaadjes), maiskolven en gepofte kastanjes. Bestellen diverse soorten baklava’s, drinken Turkse koffie, thee en Turks bier. In een restaurant met live muziek zien we een derwisj in witte rok als een tol ronddraaien en als klap op de vuurpijl maken we een “echte” Ottomaanse foto.
En dan is het tijd om afscheid te nemen eerst van Leon en daarna van Simon & Cheyenne. Na het uitzwaaien zegt Ron “het was een rijk weekend” ja zo voelt het. We slapen nog een nacht in onze Basecamp aan de oever van de Bosporus en besluiten verder te reizen. Istanboel voelt nu wel heel leeg zonder hen!
“Onze grootste rijkdom is niet de weg maar het delen onderweg”
Alle goeds voor 2020 toegewenst!
Hartelijke groeten van Henny en Wim Gilijamse
Dank voor je verslag.....