Kaukasus; Armenië

Vanaf het moment dat we Armenië binnen rijden zie ik hem staan en ben op slag verliefd. Dat ronde smoelwerk, z’n witte tanden, die stoere torso die echt alles kan dragen. Balen hooi, een takel, olievat, kraan, niets is hem te gek. En deze bink is ook nog helemaal mijn kleur. Ron reageert verbaasd "jij houdt toch helemaal niet van wagens?" Inderdaad, ik vind het alleen belangrijk als vervoersmiddel van A naar B, maar nu ben ik dus als een blok gevallen. En ik weet niet eens zijn naam! Hieronder een impressie, helaas wilde Ron niet overal stoppen waar ik hem zag, denk toch wel een beetje jaloers ;-)

Maar natuurlijk blijft Ron de enige ware, op 28 februari vieren we dat we 28 geleden in Thailand getrouwd zijn. 

Armenië ligt ingeklemd tussen Georgië in het noorden, Iran in het zuiden, Azerbeidzjan in het oosten en Turkije in het westen. Het is ongeveer net zo groot als België en heeft 3 miljoen inwoners. Geografisch gezien zou Armenië tot Azië behoren, maar de Armeniërs zelf rekenen het land tot Europa. Je kan ook zeggen het is een land in Eurazië, klinkt zo lekker exotisch vind ik. Armenië was vroeger een koninkrijk en was op zijn grootst onder koning Tigran de Grote. Sinds 1990 is Armenië, na het uiteenvallen van de Sovjet Unie, weer een zelfstandige republiek. Armenië heeft een goede verhouding met zowel Europa als Rusland. Er rijden hier opvallend veel Lada's Niva's. Bijna alleen maar. Leuk karretje,een 4WD, dat is wel een auto voor mij als we terug zijn. Gassen en gaan. (mijn eerste auto was tenslotte een Skoda ;-)

Onze eerste bezienswaardigheid in Armenië is het kasteel Lori in Stepanavan. Het is gebouwd door David Anhoghin in 1005-1025. 

We komen aan in de hoofdstad Yerevan. De stad is gesticht in 782 voor Christus en is daarmee een van de oudste steden ter wereld. Wat een mooie overnachtingsplek hebben we achter de Saint Gregory kathedraal. Terwijl we door de stad lopen valt het ons op dat de vrouwen bijna allemaal ravenzwart haar, extreem lange wimpers en flinke ronde lippen hebben. Waarschijnlijk zoals wij dat noemen "Au naturel". Ik steek slonzig af naast hen.

De stad heeft een aantal belangrijke bezienswaardigheden waaronder de Cascade. Dit is een gigantische marmeren trap met aan de top een immens Sovjet monument. Dit is toentertijd neergezet ter herdenking van het vijftigjarig bestaan van de Armeense Sovjetrepubliek. Binnenin is het museum voor de moderne kunst. We hebben echt alle 572 trappen opgelopen (met tussenstops). 

Op het plein voor de Cascade staan veel mooie beelden, waaronder de molligers van Botero. 

We lopen naar de Opera, waar helaas geen programma is voor de dagen dat we in Yerevan zijn en nemen een kijkje bij de blauwe moskee (niet te verwarren met zijn naamgenoot in Istanbul). Verder dwalen we door de stad. 

Het kleine Armenië was eens heel groot. In 95 voor Christus onder bewind van koning Tigran besloeg het een gebied van de Kaspische zee tot de Middellandse Zee. Sindsdien zijn zij geannexeerd door Arabisch, Turkse en Russische machten. Turkije erkent de genocide van 100 jaar geleden niet. Hierbij vonden naar schatting 1,5 miljoen Armeniërs de dood in het Ottomaanse rijk. Je begrijpt dat dit spanningen oproept. 

Het Matenadaram museum vertelt het verhaal over de genocide. Het is meer dan indrukwekkend. 

Armenië maakt in 301 het christendom tot staatsreligie en is daarmee het oudste christelijke land. Er zijn heel wat klooster waar we een aantal van bezichtigen en nemen en passant een kasteel of ander bezienswaardigheid mee. Er is veel verwoest door de bezetters en ook door aardbevingen. Soms is de weg ernaartoe mooier dan de bestemming. 

In Garni staat de hellenistische zonnetempel uit de 1ste eeuw. 

Het Geghard klooster uit de 4e eeuw ligt in een afgelegen, maar prachtig natuurgebied aan het begin van de Azat-vallei, omgeven door torenhoge kliffen.  

Het Khor Virap klooster rijden we aan over een wel heel belabberde weg, maar oh zo mooi is de omgeving. Het klooster ligt vlakbij de grens met Turkije en we kijken uit op de Ararat berg. 

Onderweg naar het klooster van Noravank komen we door de Noravankkloof. Met uitzicht op deze kloof slaan we ons kamp op. 

De Stonehedge van Armenië wordt het genoemd, de stenen (zei zij oneerbiedig) die staan in Karahunj genaamd Zorakarer. En ook nog eens veel ouder, lezen we, dan die in Engeland. Zelfs 3500 jaar ouder, rub it in....

Het Tatev klooster werd gebouwd in de 9de eeuw en ligt prachtig op een plateau in de heuvels. Je kan ernaar toe met de langste kabelbaan ter wereld, maar wij rijden met onze eigen Basecamp berg op, berg af. 

Armenië is dus een bergachtig land. Het laagste punt is 375 meter, terwijl het hoogste punt van het land op 4090 meter ligt. Wij zijn in Armenië tot ongeveer 2400 meter geklommen.  Het is een hele mooie rit over de Selim-pas met sneeuw, soms ook slecht zicht, maar ook van prachtige vergezichten. We passeren de oude karavanserai die volledig ondergesneeuwd ligt. Alleen Ron kan er niet van genieten, de Basecamp rijdt op de laatste druppels diesel en Ron knijpt hem enorm. 

Bij de eerste de 'beste' pomp moet eerst de sleutel gehaald worden om te tankslang te ontsluiten. Alles zit wat provisorisch in elkaar, of ligt uit elkaar. Gelukkig is onze Basecamp niet kieskeurig met zijn diesel, hooguit geeft hij een extra rookpluimpje, en laat zich vollopen. Ron haalt opgelucht adem. 

Het Sevanmeer ligt op 1900 meter en we staan prachtig op het strand aan dit meer. Helaas is het te koud voor een duik.

Onderweg maken we kennis met het bakken van een speciaal Armeens brood, Lavash, ook wel de wimper genoemd. Lavash is een plat brood van 50 cm tot 100 cm. Het deeg wordt gebakken in een aardewerk klei-gemaakte oven in de grond en met behulp van een groot kussen wordt het tegen de wand gedrukt/geslagen. 

En komen we een "wijnhuis" tegen. Dus brood en wijn, wat willen we nog meer? Misschien nog "She" van de wereldberoemde en van origine Armeense zanger Charles Aznavour?! Weib, Wein und Gesang-Luther

Omdat Armenië met Azerbeidzjan in oorlog is over de regio Nagorno-Karabach zijn de grenzen potdicht. Dit is de reden dat we hiervandaan niet naar Azerbeidzjan kunnen en we terug gaan naar Georgië om daar de grens over te steken richting Bakoe. 

Maar eerst gaan we nog een keer naar Yerevan. Het voelt als thuiskomen, een tweede keer in dezelfde stad. Het is vertrouwd en je hebt al zo je looproutine. We struinen ook nog even de Vernissage af. Want er is op deze markt veel moois te koop, vooral veel zelfgemaakte producten. Mooie handgeverfde sjaals, prachtige handgemaakte sieraden, tassen e.d. Creatief volkje die Armeniërs. 

Het vervolg van onze reis verandert met de dag. Het is duidelijk dat we Iran niet in kunnen. Dan maar in Bakoe, Azerdbeidzjan, inschepen op de veerboot naar Aqtau in Kazachstan. Helaas, die veerboot blijft de komende 2 weken vanwege het corona virus liggen in de haven. Dan maar via Dagestan. Heu, waar ligt dat? Toevallig kwam ik Dagestan tegen in het boek "Ali en Nino" van Kurban Said wat ik aan het lezen ben. Dit verhaal gaat over een liefdespaar in Bakoe ten tijde van de Russische Revolutie en de 1ste wereldoorlog. Hij Ali een moslim en zij Nino een Georgische en christen. 

Maar goed, Ron weet het te vertellen. Dagestan is een autonome republiek van de Russische Federatie, gelegen aan de Kaspische Zee, in de Kaukasus. Daar gaan wij dus doorheen rijden. Wat een change of plans. 

Wil je weten of dit plan doorgaat? Wij ook, dus tot een volgend verslag. Er staan in de albums nog veel foto's die we niet kwijt kunnen bij de verhalen. Dus voor wie dit leuk vindt, struin er doorheen. Ook zijn er nieuwe video's. 

When nothing goes right................go left.

mail: [email protected]                                                                                                                                                                                                                            instagram: flinkontour