Rusland, Corona en de beslissing valt

De provincie Dagestan rijden we binnen over een goede weg door een wat troosteloze omgeving. Ron zoekt op; Dag betekent berg en Stan betekent land in het Perzisch. Het is opvallend dat in de meeste oud-Rusland landen 10 tot 30% Russen wonen, terwijl er in de provincie Dagestan hetgeen Rusland is slecht 4,7%  Russen wonen. Dagestan is overwegend moslim. We gaan op weg naar de verlaten stad die de Machu Pichu van Rusland moet zijn. Het is een werkelijk schitterende weg door dit BergLand en uiteindelijk belanden we niet bij de verlaten stad maar bij een verlaten picnickplek. Dat blijkt nog niet zo verlaten te zijn, de eigenaar komt uit zijn hutje en we worden meegetroond naar binnen om thee te drinken. Murat is een vrolijk nootje, we hebben veel pret met hem. Hij belt een vriend die Engels spreekt en zo komen we weten dat hij oorspronkelijk uit Oezbekistan komt. We mogen die nacht voor zijn deur staan en we krijgen als cadeau een prachtige tinnen kan.

Die nacht sneeuwt het en bij het wakker worden is alles bedekt met een dun laagje. Dat maakt de tocht door de bergen nog mooier.

In deze provincie is Arjen Erkel van Artsen zonder grenzen in 2002 voor 20 maanden ontvoerd. Hmmmmmm en daar rijden wij doorheen?! Arjen is waarschijnlijk voor 1 miljoen aan losgeld vrijgekocht en omdat we niet verwachten dat er voor ons zo’n som wordt neergeteld rijden we maar snel verder. Ook zitten we vlakbij de grens met Tsjetenie en dat merk je aan de vele roadblocks. We worden telkens aangehouden en moet Ron mee om zijn papieren te laten zien. Ook een keer worden we gestopt door de politie omdat we, om een auto te passeren, over een doorgetrokken streep rijden. Ron weet meteen dat het foute boel is en wanneer de politieagent zegt protocolla zegt Ron kwitantia. Dit herhaalt zich enige malen waarbij oom agent met meerdere woorden probeert aan te geven dat Ron moet betalen en Ron alleen maar dit ene woord als antwoord geeft. Tja en dan geeft de agent het op en mogen we gaan. Dit was, waarschijnlijk, een gevalletje van geld in eigen broekzak willen steken. 
 

Onze Truus (Garmin) had geen kaarten van Rusland en daarom hebben we kaarten van open streetmaps gedownload. Dat is heel fijn maar als bonus krijgen we de kleine weggetjes. Zo maken we heel veel kilometers door kaal en steppen-achtig landschap op weg naar Astrachkan. Geen supermarkt, geen tankstation en nergens afvalcontainers waardoor het huisafval zo langs de weg ligt.

In Astrachkan staan we aan de Wolga, het regent die avond dus we blijven binnen.  De volgende dag is het weer opgeklaard en we verkennen de stad. We gaan naar het Kremlin van Astrachkan en flaneren door de stad. We moeten ons nog laten registreren in Rusland en omdat we tegenover een hotel staan gaan we het daar vragen. De receptionist wil de registratie in orde maken wanneer we een kamer boeken. Nou dan slapen we toch een keer buitenshuis en pakken ons tasje. We eten dan ook maar in het hotel en lopen de eetzaal binnen en wow ik word teruggeworpen in de tijd. Het is precies zoals ik mij de eetzalen voor de geest haal op mijn reis door de oostbloklanden, denk zo in 1977.

Gelukkig is de bar een stuk meer 2020 waardig en daar kunnen we ook eten.

We hebben contact via FB met andere Overlanders die toevallig in dezelfde plaats verblijven en we spreken af in een bar in de stad. Daar hebben we een leuke avond met een Duits stel die in december in een oldtimer Landcruiser zijn vertrokken. Zij zien het somber in, verwachten dat de Corona nog maanden gaat duren en het misschien nog langer duurt eer de grenzen open gaan. Echter blijven ze nog wel in Rusland reizen, zij heeft haar roots hier liggen, Duitsland is nu niet ideaal en zij hebben geen woning. Een ander Duits stel waar we contact mee hebben stevent met een grote truck af op de Finse grens. Zij willen zo snel mogelijk Rusland verlaten voordat het op slot zit.

Wat is de stand van zaken in Rusland? Er zijn opvallend weinig besmettingen, 200. Hier worden vraagtekens bij gezet. Rusland staat nog aan het begin van een uitbraak denken we. Alles is nog open en de winkelcentra zijn overvol met mensen en je ziet bijna niemand een mondkapje dragen. Na het weekend sluiten de scholen pas. Wat is wijsheid? Wat als Rusland op slot gaat, willen we hier dan misschien voor maanden zijn? Alle voors en tegens zetten we tegen elkaar af om tot de conclusie te komen dat we toch daar willen zijn waar onze dierbaren wonen. In tijd van crisis wil je in je eigen land zijn met je kinderen op een normale afstand en in de buurt van mijn vader van 95. Hij is gezond van lijf en leden. Baalt dat hij nu niet 2 keer in de week kan tennissen en mist zijn koor, zijn uitjes en zijn warme lunch in een verzorgingshuis waar hij elke dag naartoe rijdt of fietst. Maar hij hoort gezien zijn leeftijd natuurlijk wel bij de risicogroep. En al mogen we geen fysiek contact, maaltijden koken en dit bij hem voor de deur neerzetten en flink zwaaien voor het raam kan natuurlijk wel.

Dus we pakken in en rijden zo hard als we kunnen de 2000 kilometer naar de grens met Finland en krijgen te maken met sneeuw, ijs en harde wind. Onderwijl worden we door andere overlanders en vrienden voorzien van informatie. Zo horen wij dat er een Corona haard is in Moskou en dat alle toeristen die hier zijn of komen 2 weken in quarantaine moeten. Ook is er sprake van een lokale lockdown. We nemen uit voorzorg de aller-buitenste ring rondom Moskou. De Duitse overlanders zijn de grens over, aan de Russische kant duurt het 8 uur voordat ze door mogen en bij de Finse grens 10 minuten. We krijgen ook tegenstrijdige berichten; van alle grenzen zijn gesloten tot aan EU burgers op weg naar huis mogen door EU landen rijden.

Er prikken al dagen tranen achter mijn ogen en heb een brok in mijn keel. Wat is het? Een reis afbreken die voor ons tot nu toe een opmaat was voor de spannende Stanlanden, Mongolië en de Olympische spelen in Japan, we zagen ons al staan met de basecamp voor het Holland Heineken huis behangen met oer Hollandse vlaggen en wij in onze oranje outfits ernaast. Zie je het ook voor je? 

Aan de andere kant hebben we bijna 8 maanden gereisd, bijzondere plekken ontdekt, mooie ontmoetingen gehad en daar mogen we heel dankbaar voor zijn. Dat kan niet iedereen zeggen toch? En we zijn gezond en ook dat kan niet iedereen zeggen. We gaan ons zeker beraden op verdere reizen maar eerst zorgen dat we thuis komen. Vandaag hopen we, na 4 dagen intensief sturen, rond 18.00 uur bij de grens aan te komen. Fingers crossed. Duimen jullie mee??