Lycische kust +18 graden en wintersport -18 graden

Met een heel klein pontje gaan we over naar een Thermen in Dalyan waar natuurlijke zwavelbaden zijn. Als beginneling lopen we een tent in met alleen maar vrouwen. Ron bedenkt dan dat het ongepast is en wil naar buiten lopen maar de (al wat oudere) dames beginnen "en masse" te wenken en te roepen dat hij moet blijven en bieden ons een sinaasappel aan. Tja en toen zat er dus 1 man in een kippenhok. Daar komt een einde aan wanneer een jong meisje met een hoofddoek de beheerder erbij haalt. Ron wordt lief uitgezwaaid door de dames.

Buiten een bad die heerlijk in de zon ligt en er is ook een modderbad. We smeren ons van top tot teen in met modder voor een baby zachte huid en liggen lang in het zwavelbad te weken. Met een mooi uitzicht over de rivier overnachten we in onze Basecamp en maken 2 dagen gebruik van deze thermen. We komen aan de praat met mannen die coaches zijn van de roei-equipe Turkije. Er is nog één kwalificatie ronde te gaan voor hun deelname aan de olympische spelen in Japan. Het zou leuk zijn als het lukt, dan kunnen we elkaar daar treffen. Toevallig hebben we kaartjes voor het roeien! 

We zakken de kustweg af naar Fetiye. Het is een bosrijke omgeving vol met pijnbomen. We zijn onderweg naar de Saliklent kloof, die kan je inwandelen en grote stukken leg je af door de rivier. Tenminste zo staat het in de beschrijving. Nog goed voor sluitingstijd komen we bij een verlaten toeristische enclave terecht. Leegstaande barretjes en souvenierwinkels. De kassa is echter wel open en wij betalen 8 TL entree. Hiervoor krijgen we ook een veiligheidshelm mee die we braaf opzetten want ja het is best een gevaarlijke tocht ;-) Wij lopen vol verwachting de kloof in als blijkt dat deze na 100 meter afgesloten is vanwege de waterstand. Nou zijn wij ook eens opgelicht en dat voor omgerekend €1,25 haha!

In de omgeving zijn van Fetiye zijn overal waar je kijkt kassen waar tomaten gekweekt worden. 

Aan de lycische kust was het elke dag mooi weer, vooral in de middag laat de zon zich vaak uitbundig zien en dan is het uitzicht op de turkoise-blauwe baaien een lust voor het oog.

Onderweg ontdekken we een nieuwe graftombe. Ik gil "stoppen" en Ron trapt op de rem. Opgewonden klimmen we ernaar toe en voelen ons echte archeologen die voor het eerst een spectaculaire vondst blootleggen.

De volgende Lycische rotsgraven die we zien en waarvoor we moeten betalen brengt toch lang niet hetzelfde gevoel naar boven en we laten het bij het nemen van foto's op afstand.  

De kerk van Sint Nicolaas, bisschop van Myra, staat in Demre en is het voormalige Myra. De Russische tsaar Nikolaas I liet in 1853 de kerk weer opbouwen. 

We weten natuurlijk allemaal dat dit "onze " Sinterklaas is en toch komen we afbeeldingen tegen van Santa Claus. 

We staan aan een boulevard waar we 's ochtends zien dat er een Franse camper naast ons staat en we worden uitgenodigd voor de koffie. Het zijn Bea en François met hun dochtertje Fleur van 2 jaar. Ze reizen een jaar rond. Tot hun dochter 3 jaar is hebben ze recht op een jaar (onbetaald) ouderschapsverlof. 

Even later draait de camper van nog een Frans stel de parkeerplek op, zij zijn op de terugweg van bijna een jaar rondreizen en hebben o.a. Iran aangedaan. Dus weer op de foto met nu Philippe erbij en Estelle maakt de foto. Het is gauw gezellig met elkaar en je hebt veel gespreksstof omdat je gemeenschappelijke interesses hebt. 

De volgende stop zijn de eeuwige vlammen van Chimaera in Cirali.  Al zeker duizenden jaren staat het hier in brand, omdat methaangas in aanraking komt met lucht en dan spontaan ontbrandt. Uit de rotsige bodem van een berghelling komen op meerdere plaatsen vlammen naar buiten. Er staan mannen te bbq-en bij zo'n vuurtje en natuurlijk worden we uitgenodigd om mee te proeven. 

We rijden nog verder langs de Lycische kust richting Antalya en daar slaan we af het binnenland in op weg naar Konya. 

Wanneer het tijd is om een plek voor de nacht te zoeken, vinden we op de app Park4night een landelijke plek ver van de bewoonde wereld. We gaan van de doorgaande weg af en rijden 3 kilometer door de natuur over een klein weggetje naar een meer dan idyllisch plekje aan het water. Ron maakt een gezellig vuurtje. Helaas is het te koud om een duik te nemen. 

In de ochtend verlaten we ons droomplekje en draait Ron het terrein af. Hij rijdt naar voren en draait voorbij de vuurplaats en omdat hij de bocht niet haalt rijdt hij naar achteren en dan gaat het mis. De Basecamp zit vast met zijn achterwielen in het grint. Naar voren en naar achteren manoeuvreren helpt niet, hij graaft zich alleen maar dieper in. De schep wordt erbij gehaald en de zandplaten onder de achterwielen geschoven. Bijna bijna komt hij los, maar net niet. Uiteindelijk vertrek ik om hulp te halen, een kilometer eerder waren ze de dag ervoor aan de overkant van de rivier aan het bouwen en heb ik kans op een krachtpatser die onze Basecamp eruit trekt. Er staat een personenauto maar hoe ik ook roep vanaf de overkant er is geen teken van leven. Dan maar verder het pad over naar de openbare weg en hopen dat er verkeer is, het is hier afgelegen en er is ook geen netwerk bereik. Ik heb er behoorlijk de pas in wanneer ik een auto achter mij hoor, gelukkig er is hulp nabij. Ik keer mij om en zie onze auto rijden over het pad. Is het een fata morgana of is het echt onze Basecamp? Het is Ron gelukt om hem eruit te rijden. Het geeft zelfvertrouwen dat het zonder hulp van buitenaf toch geklaard is. 

Konya is de stad waar de Derwisj wordt opgeleid. Deze Derwisj hebben we zien ronddraaien in Istanbul. Het wervelen is een manier om één te worden met god en is afkomstig uit de traditie van het soefisme. Het soefisme vertegenwoordigt een levenshouding waarin de religies van het Oosten en het Westen verbonden worden. De dans (ook 'sema' genoemd) werd ontwikkeld door Mevlana Rumi, een poëet die in 1273 overleed in het Turkse Konya, nog altijd het centrum van de soefi-dans. Wij bezoeken het mooie Mevlana museum. 

Onderweg naar Cappadocië komen we onze eerste sneeuw tegen. 

Het is koud wanneer we de camping opdraaien van Göreme in Cappadocië. Toch fijn wanneer we ons wat uitgebreider kunnen douchen, haar wassen en scheren. Daarom kiezen we af en toe voor een camping. Göreme staat bekend om zijn openlucht museum van grotten en schoorstenen. Het is een prachtig gezicht om met een luchtballon over dit gebied te zweven. Tja wat doen wij? Geven we heel veel geld uit voor een ballonvaart (wat we al eens gedaan hebben) of houden we ons geld in ons zak voor een helikoptervlucht over de Grand Canyon (ik noem maar een dwarsstraat)? We besluiten het laatste maar houden een slag om de arm voor wanneer we de ballonnen zien en het kriebelt toch te erg, ja dan gaan we ervoor. Bij zonsopgang stijgen de ballonnen op en wij zitten om half 8 al klaar met ons kopje thee om dit te aanschouwen. Wat blijkt? Er staat te veel wind om op te stijgen en voor de volgende dagen is de voorspelling niet beter. Onze portemonnee jubelt van blijdschap, wij zijn minder enthousiast. 

Cappadocië is beroemd om de uit rots gehouwen kerken. We bezoeken de geschilderde kerken die zijn gebouwd door verbannen christenen tijdens het Romeinse tijdperk. Van oorsprong is dit een Byzantijns kloostercomplex. Je vindt er verschillende kerken en kapellen waarvan de plafonds en muren versierd zijn met fresco's. Ook vind je hier rotswoningen. 

Het bijzondere landschap van Cappadocië is ontstaan door vulkaanuitbarstingen en de werking van wind en regenwater op diverse steensoorten. De bekendste vormen zijn de feeën schoorstenen. De bewoners dachten vroeger dat dit de schoorstenen waren van de feeën die onder de grond leefden. 

We verlaten de camping een beetje bozig omdat er geen warm water is, dus geen douche en rijden richting Kayseri om in het gebied Erciyes te skiën. We komen er eind van de middag aan en regelen gelijk een skipas en verkennen de omgeving. Het wordt die nacht -18 graden en onze kachel snort de hele nacht. 

Het is een heerlijke skidag met zon. Zoals we dat onder vrienden zeggen op de wintersport in Frankrijk "un grand blue", geen wolkje aan de lucht. De top is 3400 meter. Er zijn enkele lange afdalingen, er zijn verwarmde stoeltjesliften met kap en een moderne gondel. Terwijl wij hier genieten is er op 250 km afstand in Elazig een grote aardbeving met tot nu toe 29 doden en ruim 1400 gewonden. Heftig. 

Ondertussen is onze watertank bevroren en besluiten we richting de zwarte zee te rijden, daar is het beter weer. Het is een prachtige tocht door de bergen naar Uyen. Daar is de temperatuur in de nacht +8 en dat is nogal een verschilletje van 26 graden warmer maar liefst. We vinden een aardig plekje met het geluid van de zee op de achtergrond. 

Het volgende skigebied waar we onze sporen willen trekken is Palandöken bij Erzurum, een van de koudste steden van Turkije. Het kan er rustig -30 worden. We hebben geluk, het is er in de nacht "maar" 11 graden onder nul. Ons water bevriest niet en ook de wc kunnen we gewoon gebruiken, dat is meegenomen. In dit gebied een gondel die je naar 3180 meter brengt. Het is geen uitgebreid gebied, maar we vinden toch nog uitdagende afdalingen naast de gebaande paden. Er zijn gezellige tentjes op de piste waar we lekker een salade eten met een glaasje erbij. In de gondel zitten we een aantal keer met goed Engels sprekenden en voeren leuke gesprekken.  

Het is tijd om naar Georgië af te rijden, dus we gaan naar het noordoosten van Turkije en terug naar de kust (er komt een liedje op). We rijden door een prachtig rotsachtig landschap, weer zo totaal anders dan we eerder gezien hebben.

Rijden ook door Koerdisch gebied. Je kan aan alles zien dat de mensen het verre van breed hebben. Veel huizen zonder gordijnen of kranten voor de ramen. Het wasgoed dat te drogen hangt is al wat keren teveel gewassen. Er lopen mensen in traditionele kleding over straat. Er ligt aardig wat hout langs de kant opgestapeld voor de haarden. Van sommige huisjes ben je verbaasd rook uit de schoorsteen te zien komen, je zou denken  dat het onbewoonbaar is.  Zou hier onze ober uit Bodrum vandaan komen? 

We slaan ons kamp op aan de zwarte zee op 35 kilometer afstand van de grens met Georgië. In de afgelopen week hebben we besloten toch voor het visum van Iran te gaan omdat het ernaar uitziet dat het rustig is . Na een paar uurtjes stoeien op de website lukt het om een elektronisch visum in te vullen. Helaas wordt het zwoegen niet beloond en krijgen we 5 dagen later een afwijzing. Om het nog eens te proberen nemen we touroperator "Key2Persia" in de hand, zij verzorgen de aanvraag en wanneer we een akkoord hebben van de Iraanse ambassade halen we het visum op in Tbilisi, Georgië. Fingers crossed. 

Bedankt Turkije voor de gastvrijheid!! Wat een fijn en mooi land om te reizen, wat een aardige mensen. 

Op naar Georgië. "ik geloof dat het tijd is voor een nieuw avontuur"

                           Leuk dat je meereist. 

Instagram: flinkontour

Mail: [email protected]